Ποια η θέση της ενσυναίσθησης στο τέλος της ζωής;
Φόρτωση...
Ημερομηνία
Συγγραφείς
Λιάγκου, Χρυσαυγή-Μαρία
Κιοσσές, Βασίλης
Liagou, Chrysavgi-Maria
Kiosses, Vassilis
Τίτλος Εφημερίδας
Περιοδικό ISSN
Τίτλος τόμου
Εκδότης
Περίληψη
Τύπος
Είδος δημοσίευσης σε συνέδριο
full paper
Είδος περιοδικού
Είδος εκπαιδευτικού υλικού
Όνομα συνεδρίου
1o Διεπιστημονικό Συμπόσιο "Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε;"
Όνομα περιοδικού
Όνομα βιβλίου
Σειρά βιβλίου
Έκδοση βιβλίου
Συμπληρωματικός/δευτερεύων τίτλος
Περιγραφή
Ο ρόλος της ενσυναίσθησης στην κλινική πράξη έχει αρχίσει σχετικά πρόσφατα να αναδεικνύεται, με όλο και περισσότερες μελέτες να τη συσχετίζουν τόσο με καλύτερα θεραπευτικά αποτελέσματα όσο και με ψυχολογικά οφέλη. Ωστόσο, ελάχιστα έχει ερευνηθεί η θέση της στην προσέγγιση του ασθενούς που βρίσκεται στο τέλος της ζωής, τη στιγμή μάλιστα που παραμένει μια αρκετά ασαφής για πολλούς έννοια. Σκοπός μας είναι, αφού ξεκαθαρίσουμε τη σημασία του όρου «ενσυναίσθηση», να τονίσουμε τη σημαντικότητά της ως μέρος της φροντίδας του ασθενούς που φτάνει στο τέλος της ζωής.
Στο κείμενο θέσης μας παρουσιάζονται προσωπικές εμπειρίες από το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων οι οποίες αποτελούν παραδείγματα, είτε αρνητικά είτε θετικά, που θα χρησιμοποιηθούν ως εφαλτήριο για ανάλυση και σύγκριση των ενεργειών ανάμεσα στο πώς έγιναν χωρίς ενσυναίσθηση και στο πώς θα μπορούσε να είχαν γίνει χρησιμοποιώντας την, με βάση την τρέχουσα βιβλιογραφία.
Οι επαγγελματίες υγείας πολλές φορές απέχουμε από το να είμαστε ενσυναισθητικοί με τον ασθενή τελικού σταδίου, ίσως γιατί δεν έχουμε διδαχτεί τον τρόπο. Κατά συνέπεια, πάσχει και η διαπροσωπική επικοινωνία στο τρίγωνο γιατρός-ασθενής-περίγυρος, με άσχημες επιπτώσεις και για τις τρεις αυτές πλευρές. Η αντιμετώπιση με ενσυναίσθηση οδηγεί σε σημαντική ανακούφιση του ασθενούς και σε μεγαλύτερη ικανοποίηση της οικογένειας λόγω της καλύτερης επικοινωνίας. Η φροντίδα στο τέλος της ζωής, εκεί όπου η "κλασική ιατρική" αδυνατεί πλέον να βοηθήσει, περιλαμβάνει την ενσυναίσθηση ως μέσο επίτευξης του στόχου μιας πιο ποιοτικής ζωής καθώς η ελπίδα που απομένει σε αυτούς τους ασθενείς είναι εκείνη του αξιοπρεπούς και συμβατού με τα ιδανικά και τις επιθυμίες τους τέλους. Ο γιατρός, από τη θέση στην οποία βρίσκεται, έχει τη δυνατότητα με τις παρεμβάσεις του να μειώσει την θλίψη του ασθενούς και των συγγενών του και να τους βοηθήσει να φτάσουν τον στόχο αυτό. Η ενσυναίσθηση, επομένως, είναι μια από τις βασικότερες δεξιότητες που κάθε επαγγελματίας υγείας οφείλει να καλλιεργήσει.
The role of empathy in clinical practice has relatively recently begun to emerge, with more and more studies associating it with both better therapeutic outcomes and psychological benefits. However, its place in approaching the patient at the end of life has been little researched, even though it remains a rather vague concept for many. Our purpose is, after clarifying the meaning of the term ‘empathy’, to emphasize its importance as part of end-of-life care. In this position paper, we present personal experiences from the University Hospital of Ioannina which are examples, either negative or positive, that will be used as a springboard for analysis and comparison of actions between how they were done without empathy and how they could have been done using it, based on current literature. Health professionals often refrain from being empathetic with the terminally ill patient, perhaps because we have not been taught how. Consequently, the interpersonal communication in the doctor-patient-surrounding triangle also suffers, with bad consequences for all three of these sides. Empathetic treatment leads to significant patient relief and greater family satisfaction due to better communication. End-of-life care, where "classical medicine" is no longer able to help, includes empathy as a means of achieving the goal of a more quality life as the hope that remains for these patients is that of dignity and compatible with their ideals and their end wishes. The doctor, from its position, has the possibility with his interventions to reduce the sadness of the patient and his relatives and help them to reach this goal. Empathy, therefore, is one of the most basic skills that every healthcare professional must cultivate.
The role of empathy in clinical practice has relatively recently begun to emerge, with more and more studies associating it with both better therapeutic outcomes and psychological benefits. However, its place in approaching the patient at the end of life has been little researched, even though it remains a rather vague concept for many. Our purpose is, after clarifying the meaning of the term ‘empathy’, to emphasize its importance as part of end-of-life care. In this position paper, we present personal experiences from the University Hospital of Ioannina which are examples, either negative or positive, that will be used as a springboard for analysis and comparison of actions between how they were done without empathy and how they could have been done using it, based on current literature. Health professionals often refrain from being empathetic with the terminally ill patient, perhaps because we have not been taught how. Consequently, the interpersonal communication in the doctor-patient-surrounding triangle also suffers, with bad consequences for all three of these sides. Empathetic treatment leads to significant patient relief and greater family satisfaction due to better communication. End-of-life care, where "classical medicine" is no longer able to help, includes empathy as a means of achieving the goal of a more quality life as the hope that remains for these patients is that of dignity and compatible with their ideals and their end wishes. The doctor, from its position, has the possibility with his interventions to reduce the sadness of the patient and his relatives and help them to reach this goal. Empathy, therefore, is one of the most basic skills that every healthcare professional must cultivate.
Περιγραφή
Λέξεις-κλειδιά
ενσυναίσθηση γιατρού ασθενούς, επικοινωνία γιατρού ασθενούς, τρίγωνο γιατρός-ασθενής-περίγυρος, δεξιότητα επαγγελματία υγείας, παρηγορητική φροντίδα
Θεματική κατηγορία
Παραπομπή
Σύνδεσμος
Γλώσσα
el
Εκδίδον τμήμα/τομέας
Όνομα επιβλέποντος
Εξεταστική επιτροπή
Γενική Περιγραφή / Σχόλια
Ίδρυμα και Σχολή/Τμήμα του υποβάλλοντος
Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων
Πίνακας περιεχομένων
Χορηγός
Βιβλιογραφική αναφορά
Λιάγκου Χ-Μ, Κιοσσές Β. «Ποια η θέση της ενσυναίσθησης στο τέλος της ζωής;». “Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε (ΠΠΠ). Πρακτικά 1ου Διεπιστημονικού Συμποσίου, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, 28-30 Απριλίου 2017”. Εκδόσεις Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, αποθετήριο Ολυμπιάς. Δεκέμβριος 2023: σσ 3. https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/33223. http://dx.doi.org/10.26268/heal.uoi.12978
Ονόματα συντελεστών
Αριθμός σελίδων
Λεπτομέρειες μαθήματος
Συλλογές
item.page.endorsement
item.page.review
item.page.supplemented
item.page.referenced
Άδεια Creative Commons
Άδεια χρήσης της εγγραφής: Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 United States