Οι εργατικές κατοικίες στην Βόρεια και στην Νότια Ιταλία
Loading...
Date
Authors
Αρλέτος, Ευάγγελος
Arletos, Evangelos
Journal Title
Journal ISSN
Volume Title
Publisher
Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Πολυτεχνική Σχολή. Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών
Abstract
Type
Type of the conference item
Journal type
Educational material type
Conference Name
Journal name
Book name
Book series
Book edition
Alternative title / Subtitle
Description
Στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η Ιταλία ήταν κοινωνικά διχασμένη και οικοδομικά συντετριμμένη, εξαιτίας
του γεγονότος πως βρισκόταν για δύο δεκαετίες υπό τον φασιστικό ζυγό και διότι καταστράφηκαν εκατομμύρια κατοικίες
κατά την διάρκεια τον βομβαρδισμών. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μεγεθύνεται ακόμα περισσότερο το χάσμα μεταξύ
ιταλικού Βορρά και Νότου σε όλα τα επίπεδα. Αυτή τη στιγμή της κρίσης έπρεπε να ληφθούν μέτρα για την ανοικοδόμηση
του έθνους τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Ένας τρόπος ήταν μέσω της αρχιτεκτονικής και της πολεοδομίας, το
σχέδιο Ina-Casa για εργατικές κατοικίες δημιούργησε περισσότερες από 350.000 μονάδες κατοικιών σε όλη την Ιταλία
κατά τη διάρκεια δύο επταετών φάσεων (1949–56 και 1956–63) και τις θέσεις εργασίας για την κατασκευή τους.
Συγκεντρώνοντας τις προσπάθειες πολιτικών, μεταρρυθμιστών, αρχιτεκτόνων, ακόμη και των ίδιων των εργατών, η
διοίκηση της Ina-Casa καθώς και οι γειτονιές που χτίστηκαν παρείχαν ένα σημαντικό μέσο με το οποίο οι Ιταλοί
ξαναφαντάστησαν τους εαυτούς τους και την εθνική τους κοινότητα στη μεταπολεμική περίοδο. Από τις πολλές γειτονιές
που χτίστηκαν τρεις - η Tiburtino στη Ρώμη, η QT8 στο Μιλάνο είναι πειστικές ως περιπτωσιολογικές μελέτες που
καταδεικνύουν τα σημαντικά αποτελέσματα του σχεδίου. Ο πολεοδομικός και ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός των
κοινωνικών αυτών κατοικιών συνέβαλαν στην επικρατούσα τάση για τοποθέτηση των κατώτερων τάξεων στην περιφέρεια
των πόλεων, εν μέρει επειδή ήταν ευκολότερο να κατασκευαστούν έργα μεγάλης κλίμακας όπου η γη ήταν φθηνή. Στην
αρχιτεκτονική, η χρήση τοπικών υλικών αντανακλούσε την επιθυμία πολλών σχεδιαστών να έρθουν σε ρήξη με το
πρόσφατο παρελθόν, ιδιαίτερα με τα που είχαν δημιουργηθεί την φασιστική περίοδο. Μέσα στα σπίτια, η οικιακή ζωή
εκατομμυρίων οικογενειών επαναπροσδιορίστηκε μέσω της παροχής βασικών ανέσεων όπως τρεχούμενο νερό,
υδραυλικά και ηλεκτρικό ρεύμα και μέσω του σχεδιασμού χώρων που αντικατοπτρίζουν τις αναπτυσσόμενες αντιλήψεις
για την οικογένεια. Αυξάνοντας το βασικό βιοτικό επίπεδο των πιο απόρων, η δημιουργία εργατικών κατοικιών έκανε
περισσότερα για να ενοποιήσει το έθνος από οποιαδήποτε άλλη προηγούμενη οντότητα. Ωστόσο, γίνεται εύκολα
αντίληπτό πως οι εργατικές κατοικίες και περισσότερο μεγάλωσαν παρά γεφύρωσαν το κενό μεταξύ Βορρά και Νότου.
When the World War 2 was over, Italy was socially divided and structurally devastated, due to the fact that it had been under the fascists for two decades and because millions of homes were destroyed during the bombing. This had the effect of further widening the gap between Italian North and South at all levels. At this moment of crisis steps had to be taken to rebuild the nation both physically and psychologically. One way was through architecture and urban planning, the Ina-Casa project for workers' housing created more than 350,000 housing units throughout Italy during two seven-year phases (1949–56 and 1956–63) . Bringing together the efforts of politicians, reformers, architects, and even the workers themselves, the administration of Ina-Casa and the neighborhoods it built provided an important means by which Italians reimagined themselves and their national community in the postwar period. Of the many neighborhoods built, three - Tiburtino in Rome, QT8 in Milan are convincing case studies demonstrating the project's significant results.The town planning and architectural design of these social housing contributed to the prevailing tendency to place the lower classes on the periphery of cities, in part because it was easier to build large-scale projects where land was cheap. In architecture, the use of local materials reflected the desire of many designers to break with the recent past, particularly those created during the Fascist period. Inside homes, the domestic life of millions of families was redefined through the provision of basic amenities such as running water, plumbing and electricity, and through the design of spaces that reflected evolving notions of family. By raising the basic living standards of the poorest, the creation of workers' housing did more to unify the nation than any other previous entity. However, it is easy to see that the workers' housing grew more than they bridged the gap between North and South.
When the World War 2 was over, Italy was socially divided and structurally devastated, due to the fact that it had been under the fascists for two decades and because millions of homes were destroyed during the bombing. This had the effect of further widening the gap between Italian North and South at all levels. At this moment of crisis steps had to be taken to rebuild the nation both physically and psychologically. One way was through architecture and urban planning, the Ina-Casa project for workers' housing created more than 350,000 housing units throughout Italy during two seven-year phases (1949–56 and 1956–63) . Bringing together the efforts of politicians, reformers, architects, and even the workers themselves, the administration of Ina-Casa and the neighborhoods it built provided an important means by which Italians reimagined themselves and their national community in the postwar period. Of the many neighborhoods built, three - Tiburtino in Rome, QT8 in Milan are convincing case studies demonstrating the project's significant results.The town planning and architectural design of these social housing contributed to the prevailing tendency to place the lower classes on the periphery of cities, in part because it was easier to build large-scale projects where land was cheap. In architecture, the use of local materials reflected the desire of many designers to break with the recent past, particularly those created during the Fascist period. Inside homes, the domestic life of millions of families was redefined through the provision of basic amenities such as running water, plumbing and electricity, and through the design of spaces that reflected evolving notions of family. By raising the basic living standards of the poorest, the creation of workers' housing did more to unify the nation than any other previous entity. However, it is easy to see that the workers' housing grew more than they bridged the gap between North and South.
Description
Keywords
Εργατικές κατοικίες
Subject classification
Citation
Link
Language
el
Publishing department/division
Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Πολυτεχνική Σχολή. Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών
Advisor name
Παπαγεωργίου, Άγγελος
Examining committee
Γαλανός, Κάρολος
Σμύρης, Γεώργιος
Παπαγεωργίου, Άγγελος
Σμύρης, Γεώργιος
Παπαγεωργίου, Άγγελος
General Description / Additional Comments
Institution and School/Department of submitter
Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Πολυτεχνική Σχολή
Table of contents
Sponsor
Bibliographic citation
Name(s) of contributor(s)
Number of Pages
43 σ.
Course details
Collections
Endorsement
Review
Supplemented By
Referenced By
Creative Commons license
Except where otherwised noted, this item's license is described as Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 United States