Νέες μορφές ινσουλίνης και αντιμετώπιση του σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1
Φόρτωση...
Ημερομηνία
Συγγραφείς
Σιόλα, Ελευθερία
Τίτλος Εφημερίδας
Περιοδικό ISSN
Τίτλος τόμου
Εκδότης
Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Σχολή Επιστημών Υγείας. Τμήμα Ιατρικής
Περίληψη
Τύπος
Είδος δημοσίευσης σε συνέδριο
Είδος περιοδικού
Είδος εκπαιδευτικού υλικού
Όνομα συνεδρίου
Όνομα περιοδικού
Όνομα βιβλίου
Σειρά βιβλίου
Έκδοση βιβλίου
Συμπληρωματικός/δευτερεύων τίτλος
Περιγραφή
Ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου 1 (διαβήτης τύπου 1, ΣΔΤ1, πρώην
ινσουλινοεξαρτώμενος ή νεανικός διαβήτης) είναι μία χρόνια αυτοάνοση νόσος που
πιστεύεται ότι προκαλείται από μη γενετικούς, περιβαλλοντικούς δηλαδή παράγοντες
(ιογενείς, διαιτητικούς) σε γενετικά προδιατεθειμένα άτομα, ξεκινώντας από μία
ανοσολογική διεργασία που καταλήγει στην προοδευτική απώλεια των β-κυττάρων του
παγκρέατος που παράγουν ινσουλίνη. Η επακόλουθη έλλειψη ινσουλίνης οδηγεί σε
αυξημένα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα και στα ούρα.
Η ινσουλίνη παραμένει απαραίτητη στη θεραπεία των διαβητικών αλλά η
χρήση της περιορίζεται από το στενό της θεραπευτικό δείκτη. Οι τρέχουσες θεραπείες
ινσουλίνης πάσχουν από σοβαρές ελλείψεις λόγω της επαναληψιμότητας της
θεραπευτικής δράσης από δόση σε δόση και από ασθενή σε ασθενή. Η συνθετική
χημεία έχει παράσχει τα μέσα για τελειοποίηση της χρήσης της ινσουλίνης ως
φάρμακο, όπου η βελτιστοποίηση της έχει κατευθυνθεί πέραν της φαρμακοκινητικής,
σε αλλαγές των φαρμακοδυναμικών της ιδιοτήτων, οι οποίες να είναι πιο επιλεκτικές
και λιγότερο μεταβλητές στο αποτέλεσμα τους. Η ανάπτυξη αιωρημάτων βασισμένων
στον ψευδάργυρο ώστε να παραταθεί η δράση της ινσουλίνης, αντιπροσώπευε την
κύρια μορφή ινσουλινοθεραπείας για δεκαετίες.
Παρόλο που οι πρόοδοι στη χημεία των πεπτιδίων και του ανασυνδυασμένου
DNA επέτρεψαν τη σύνθεση βελτιστοποιημένων αναλόγων ινσουλίνης (υπερταχείας,
βραχείας, ενδιάμεσης και μακράς δράσης), οι αυξανόμενες επιδημίες της παχυσαρκίας
και του διαβήτη έχουν τονίσει την ανάγκη για θεραπείες που να είναι πιο
αποτελεσματικές, ασφαλείς και άνετες. Γι’ αυτό το σκοπό, ένα ευρύ σύνολο
υποψηφίων φαρμάκων “προχωρά” μέσα από την κλινική, στοχεύοντας την
υπεργλυκαιμία καθώς και άλλες ανωμαλίες της νόσου, ενώ ταυτόχρονα οι πρώτες
εναλλακτικές λύσεις θεραπείας με ενέσιμα ανάλογα ινσουλίνης βρίσκονται ήδη σε
εφαρμογή. Κύριος στόχος της ινσουλινοθεραπείας στον σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1,
παραμένει η επίτευξη ευγλυκαιμίας, η πρόληψη των συμπτωμάτων υπεργλυκαιμίας και
η πρόληψη της διαβητικής κετοξέωσης, γι’ αυτό και η έρευνα συνεχώς προχωρά ώστε
να επιτευχθεί η καλύτερη δυνατή ρύθμιση της νόσου.
The type 1 diabetes mellitus (type 1 diabetes, former insulin dependent or juvenile diabetes) is a chronic autoimmune disease that is thought to be caused by nongenetic, environmental agents (viral, dietary) in genetically predisposed individuals, starting from an immunological process results in the progressive loss of pancreatic beta cells which produce insulin. The subsequent lack of insulin leads to elevated blood and urine glucose levels. Insulin is still necessary in the treatment of diabetics, but its use is limited by its narrow therapeutic index. Current insulin therapies suffer from serious shortcomings due to the repeatability of the therapeutic dose to dose and from patient to patient. Synthetic chemistry has provided the means for perfecting the use of insulin as a medicament, where the optimization is directed beyond the pharmacokinetics, to change the pharmacodynamic properties, which are more selective and less variable in their results. Growth suspensions based on Zinc (Zinc-based suspensions) in order to prolong the effect of insulin, represented the main form of insulin for decades. Although advances in peptide chemistry and recombinant DNA have enabled the synthesis of structurally optimized insulin analogues (ultra-fast, short, intermediate and long-acting), the growing epidemics of obesity and diabetes have emphasized the need for diabetes therapies that are more efficacious, safe and convenient. For this purpose, a large set of “drug candidates” proceeds though the clinic, targeting hyperglycaemia and other disease abnormalities, while the first treatment options with injected insulin analogues are already in place. The ultimate goal of insulin therapy in diabetes mellitus type 1 remains to achieve euglycemia, prevent hyperglycemia symptoms and the prevention of diabetic ketoacidosis, which is why research is constantly progressing, to achieve the best possible treatment of the disease.
The type 1 diabetes mellitus (type 1 diabetes, former insulin dependent or juvenile diabetes) is a chronic autoimmune disease that is thought to be caused by nongenetic, environmental agents (viral, dietary) in genetically predisposed individuals, starting from an immunological process results in the progressive loss of pancreatic beta cells which produce insulin. The subsequent lack of insulin leads to elevated blood and urine glucose levels. Insulin is still necessary in the treatment of diabetics, but its use is limited by its narrow therapeutic index. Current insulin therapies suffer from serious shortcomings due to the repeatability of the therapeutic dose to dose and from patient to patient. Synthetic chemistry has provided the means for perfecting the use of insulin as a medicament, where the optimization is directed beyond the pharmacokinetics, to change the pharmacodynamic properties, which are more selective and less variable in their results. Growth suspensions based on Zinc (Zinc-based suspensions) in order to prolong the effect of insulin, represented the main form of insulin for decades. Although advances in peptide chemistry and recombinant DNA have enabled the synthesis of structurally optimized insulin analogues (ultra-fast, short, intermediate and long-acting), the growing epidemics of obesity and diabetes have emphasized the need for diabetes therapies that are more efficacious, safe and convenient. For this purpose, a large set of “drug candidates” proceeds though the clinic, targeting hyperglycaemia and other disease abnormalities, while the first treatment options with injected insulin analogues are already in place. The ultimate goal of insulin therapy in diabetes mellitus type 1 remains to achieve euglycemia, prevent hyperglycemia symptoms and the prevention of diabetic ketoacidosis, which is why research is constantly progressing, to achieve the best possible treatment of the disease.
Περιγραφή
Λέξεις-κλειδιά
Ινσουλίνη, Σακχαρώδης διαβήτης τύπου 1, Insulin, Diabete type 1
Θεματική κατηγορία
Σακχαρώδης διαβήτης
Παραπομπή
Σύνδεσμος
Γλώσσα
el
Εκδίδον τμήμα/τομέας
Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Σχολή Επιστημών Υγείας. Τμήμα Ιατρικής
Όνομα επιβλέποντος
Λεονταρίτης, Γεώργιος
Εξεταστική επιτροπή
Λεονταρίτης, Γεώργιος
Κωσταντή, Μαρία
Αγγελίδης, Χαράλαμπος
Κωσταντή, Μαρία
Αγγελίδης, Χαράλαμπος
Γενική Περιγραφή / Σχόλια
Ίδρυμα και Σχολή/Τμήμα του υποβάλλοντος
Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Σχολή Επιστημών Υγείας. Τμήμα Ιατρικής
Πίνακας περιεχομένων
Χορηγός
Βιβλιογραφική αναφορά
Βιβλιογραφία : σ. 75-78
Ονόματα συντελεστών
Αριθμός σελίδων
78 σ.