Ο θάνατος; Ζήτημα ζωής ή θανάτου για γέλια και για κλάματα - Από τον καθένα εξαρτάται!

Φόρτωση...
Μικρογραφία εικόνας

Ημερομηνία

Συγγραφείς

Ανδρεόπουλος, Αντρέας
Andreopoulos, Andreas

Τίτλος Εφημερίδας

Περιοδικό ISSN

Τίτλος τόμου

Εκδότης

Περίληψη

Τύπος

Είδος δημοσίευσης σε συνέδριο

full paper

Είδος περιοδικού

Είδος εκπαιδευτικού υλικού

Όνομα συνεδρίου

1o Διεπιστημονικό Συμπόσιο "Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε;"

Όνομα περιοδικού

Όνομα βιβλίου

Σειρά βιβλίου

Έκδοση βιβλίου

Συμπληρωματικός/δευτερεύων τίτλος

Περιγραφή

Θεματικός πυρήνας της εργασίας είναι η αντικειμενική ‘ελαφρότητα’ του γεγονότος του θανάτου και η υποκειμενική δραματοποίηση από το ανώριμο ανθρώπινο πλάσμα. Το να είσαι αθάνατος είναι κοινότυπο στη φύση. Εκτός από τον άνθρωπο, όλες οι υπάρξεις είναι ‘αθάνατες’, επειδή αγνοούν το θάνατο. Το ‘θείο’, ‘τρομερό’, ‘ακατανόητο’ είναι η συνείδηση της αθανασίας - αντίστοιχα του θανάτου. Το θέμα αποτέλεσμα ανωριμότητας της κοινωνίας. Στο μέλλον δεν θα υπάρχει σχετική συζήτηση. Ο καθένας αποφασίζει να αναχωρήσει όποτε θέλει, κύρια όταν θεωρήσει πως ολοκλήρωσε τους βασικούς στόχους για τους οποίους ήρθε στη ζωή. Σήμερα, για παρόμοιους λόγους "μη-εκπλήρωσης" στόχων, επιμένουμε να χρησιμοποιούμε κάθε δυνατό μέσο για να παραμείνουμε στη ζωή, ακόμα και με τη βοήθεια συσκευών (!). Μάλλον σπασμωδικό και ερασιτεχνικό. Προσεκτική παρατήρηση της ζωής με όλα τα μέσα, δείχνει ότι ο θάνατος αποτελεί γνωστικό κεφάλαιο της ατομικής συνείδησης. Γι’ αυτό εξαρτάται από τον καθένα πώς αντιλαμβάνεται πότε ‘θέλει’, πότε ‘μπορεί’ (= έχει ευχέρεια) αλλά, κυρίως, πότε για συγκεκριμένους λόγους ‘πρέπει’ να ‘την κάνει’. Το σημαντικότερο, να συνειδητοποιήσει πως αυτή η απόφαση δεν πρέπει να είναι απαραίτητα αποκλειστικά δική του αλλά και άλλων. Ο θάνατος είναι "παιχνίδι του νου". Έτσι και η αντιμετώπισή του. Αποκτά δραματικό, συναισθηματικό ή αγνωστικιστικό χαρακτήρα ανάλογα με την άποψη που έχει ο καθένας για τη ζωή. Η πλευρά αυτή της βιοθεωρίας (ο όρος ‘θανατοθεωρία’ δεν είναι ακόμα δόκιμος λόγω της ανωριμότητας ή της παρακμής της ανθρώπινης συνείδησης) αποκτά ιδιαίτερη σημασία όταν δεν πρόκειται για φιλοσοφικά συμπεράσματα από όποιους δεν τους αφορά ο δικός τους θάνατος αλλά αφορά τρίτους. Και ειδικά, όταν η απόφαση "ή ζωή ή θάνατος" πρέπει να παρθεί όχι για κάποιον που είναι απότομα στα τελευταία του (π.χ. θύμα δυστυχήματος) αλλά αποτέλεσμα μακράς πορείας που οδηγεί βαθμιαία στο θάνατο (π.χ. ανίατη ασθένεια) όπου για να επέλθει το τέλος απαιτούνται απαραίτητα παρεμβάσεις επιστημονικού, τεχνικού, κοινωνικού χαρακτήρα. Τότε κινητοποιείται όλο το αναχρονιστικό ‘σύστημα’ να παρεμποδίσει φυσιολογικές διαδικασίες όπως λίγο πιο πριν έχει τακτοποιήσει ανάλογα κληρονομικά ζητήματα.
The thematic core of the work is the objective 'lightness' of the event of death and the subjective dramatization by the immature human creature. Being immortal is common in nature. Except for man, all beings are ‘immortal’, just because they are ignorant of death. The ‘divine’, ‘terrible’, ‘incomprehensible’ is the consciousness of immortality – respectively of death. The issue is the result of society's immaturity. In the future there will be no relevant discussion. Everyone will decide to depart whenever they want, especially when they consider that they have completed the main goals for which they came into life. Today, for similar reasons of "non-fulfillment" of goals, we insist on using any means possible to stay alive, even with the help of devices (!). Rather nerdy and amateurish. Careful observation of life by all means shows that death is a cognitive chapter of individual consciousness. That's why it depends on everyone how they perceive when they "want", when they can (= have the ability) but, above all, when for specific reasons they have to die. The most important thing is to realize that this decision should not necessarily be exclusively their but also that of others. Death is a "mind game". So is his treatment. It takes on a dramatic, sentimental or agnostic character depending on one's view of life. This side of biotheory (the term "death theory" is not yet tested due to the immaturity or decline of human consciousness) becomes particularly important when it is not a question of philosophical conclusions from those who are not concerned with their own death but with the death of others. And especially, when the "life or death" decision has to be made not for someone who is suddenly at his last (eg a victim of a fatal accident) but is the result of a long course leading gradually to death (eg an incurable disease) where, in order to reach the end, interventions of a scientific, technical and social nature are necessary. Then the whole anachronistic 'system' is mobilized to interfere with normal processes, just as it has sorted out similar hereditary issues just before.

Περιγραφή

Λέξεις-κλειδιά

συνείδηση της αθανασίας, συνείδηση της θνητότητας, ολοκλήρωση βασικών στόχων ζωής, μη-εκπλήρωση στόχων ζωής, βιοθεωρία

Θεματική κατηγορία

Παραπομπή

Σύνδεσμος

Γλώσσα

el

Εκδίδον τμήμα/τομέας

Όνομα επιβλέποντος

Εξεταστική επιτροπή

Γενική Περιγραφή / Σχόλια

Ίδρυμα και Σχολή/Τμήμα του υποβάλλοντος

Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων

Πίνακας περιεχομένων

Χορηγός

Βιβλιογραφική αναφορά

Ανδρεόπουλος A. «Ο θάνατος; Ζήτημα ζωής ή θανάτου για γέλια και για κλάματα - Από τον καθένα εξαρτάται!». Στο: «Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε; (ΠΠΠ). Πρακτικά 1ου Διεπιστημονικού Συμποσίου, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, 28-30 Απριλίου 2017. ISBN 978-960-233-288-7». Εκδόσεις Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, αποθετήριο Ολυμπιάς. Δεκέμβριος 2023. Άρθρο Σ105: σς 6. https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/33182 & http://dx.doi.org/10.26268/heal.uoi.12937

Ονόματα συντελεστών

Αριθμός σελίδων

Λεπτομέρειες μαθήματος

item.page.endorsement

item.page.review

item.page.supplemented

item.page.referenced

Άδεια Creative Commons

Άδεια χρήσης της εγγραφής: Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 United States