Όταν η σχέση Φ-Φ (φροντιστή-φροντιζόμενου) περνάει σε σχέση Θ-Θ (θύματος-θύτη) είναι ώρα της να διακόπτεται

Φόρτωση...
Μικρογραφία εικόνας

Ημερομηνία

Συγγραφείς

Νικολάου-Μπαλτογιάννη, Βασιλική
Nikolaou-Baltogianni, Vassiliki

Τίτλος Εφημερίδας

Περιοδικό ISSN

Τίτλος τόμου

Εκδότης

Περίληψη

Τύπος

Είδος δημοσίευσης σε συνέδριο

full paper

Είδος περιοδικού

Είδος εκπαιδευτικού υλικού

Όνομα συνεδρίου

1o Διεπιστημονικό Συμπόσιο "Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε;"

Όνομα περιοδικού

Όνομα βιβλίου

Σειρά βιβλίου

Έκδοση βιβλίου

Συμπληρωματικός/δευτερεύων τίτλος

Περιγραφή

Μεταξύ Αισχύλου, Σοφοκλή, και Ευριπίδη, ο τελευταίος υπήρξε ιδιαίτερα αγαπητός δραματικός ποιητής των Αθηναίων και των άλλων Ελλήνων. Αναγνωρίζεται ως ο πιο βαθυστόχαστος διεισδυτικός, τραγικός ποιητής, ο οποίος παρουσίαζε τους ήρωές του ρεαλιστικά, όχι υπερφυσικά (Αισχύλος) ούτε όπως έπρεπε να ήταν (Σοφοκλής), αλλά όπως ακριβώς ήταν, ήρωες φυσικούς και αληθινούς στη δική τους πραγματικότητα. Το ίδιο κάνουμε και εμείς εδώ, παρουσιάζουμε σε τούτο το Συνέδριο τους ήρωές του, φροντιστές και φροντιζόμενους, με τον ρεαλιστικό τρόπο που τους πρέπει, τονίζοντας πότε η σχέση Φ-Φ (φροντιστή-φροντιζόμενου) πρέπει να διακόπτεται: όταν τείνει να γίνει σχέση Θ-Θ (θύματος-θύτη). Μόνο έτσι μπορεί η σχέση Φ-Φ να οδηγηθεί στο επιθυμητό εύ του θανάτου. Ο άνθρωπος πρέπει να πεθαίνει όταν ο θάνατός του είναι ‘εύ’ και όχι όταν μπορεί. Ας ακούσουμε τη φωνή μιας ψυχής που έχει κουραστεί μέσα σ’ ένα αρρωστημένο σώμα. Είναι η (μυστική) φωνή τής ψυχής του δεύτερου Φ στη σχέση Φ-Φ.
Between Aeschylus, Sophocles and Euripides, the latter was a particularly beloved dramatic poet of the Athenians and the other ancient Greeks. He is recognized as the most profoundly penetrating, tragic poet, who presented his heroes realistically, not supernaturally (as Aeschylus did) nor as they should have been (as Sophocles did), but just as they were, heroes physical and true in their own reality. We do the same here, we present in this Congress its heroes, the caregivers, and the care receivers, in the realistic way they deserve, emphasizing when the C–C relationship (caregiver - care receiver) should be interrupted: when it tends to become a V-P relationship (victim-perpetrator). Only in this way can the C-C relation be led to the desired “eu” [έφ, έf; well, good] of death (well-dying). Humans should die when their death is "έf", not when they can die (or, even worse, when they cannot not die). Let us listen to the voice of a tired soul in a sick body; it is the (secret) voice of the soul of the second C in the C–C relationship.

Περιγραφή

Λέξεις-κλειδιά

φροντιστής-φροντιζόμενος, θύμα-θύτης, δημόσια ζωή, αυτοενδοσκόπηση ασθενούς, αρρώστια και ποίηση, θάνατος και ποίηση, προτελεύτια διλήμματα

Θεματική κατηγορία

Παραπομπή

Σύνδεσμος

Γλώσσα

el

Εκδίδον τμήμα/τομέας

Όνομα επιβλέποντος

Εξεταστική επιτροπή

Γενική Περιγραφή / Σχόλια

Ίδρυμα και Σχολή/Τμήμα του υποβάλλοντος

Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων

Πίνακας περιεχομένων

Χορηγός

Βιβλιογραφική αναφορά

(2017). In 1o Διεπιστημονικό Συμπόσιο "Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε;"

Ονόματα συντελεστών

Αριθμός σελίδων

Λεπτομέρειες μαθήματος

item.page.endorsement

item.page.review

item.page.supplemented

item.page.referenced

Άδεια Creative Commons

Άδεια χρήσης της εγγραφής: Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 United States