Unwertes Leben. Η αυτοκτονία στα στρατόπεδα εξόντωσης και μετά

Φόρτωση...
Μικρογραφία εικόνας

Ημερομηνία

Συγγραφείς

Δρόσος, Διονύσης Γ.
Drosos, Dionysis G.

Τίτλος Εφημερίδας

Περιοδικό ISSN

Τίτλος τόμου

Εκδότης

Περίληψη

Τύπος

Είδος δημοσίευσης σε συνέδριο

full paper

Είδος περιοδικού

Είδος εκπαιδευτικού υλικού

Όνομα συνεδρίου

1o Διεπιστημονικό Συμπόσιο "Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε;"

Όνομα περιοδικού

Όνομα βιβλίου

Σειρά βιβλίου

Έκδοση βιβλίου

Συμπληρωματικός/δευτερεύων τίτλος

Περιγραφή

Η πράξη της αυτοκτονίας καταδικάζεται από τον Kant ως μια πράξη της οποίας ο γνώμων δεν μπορούμε να θέλουμε να αποτελέσει οικουμενικό νόμο. Μια πράξη εγγενώς λογικά αντιφατική, καθώς ενόψει της προοπτικής μιας ‘κακής ζωής’ (όπου δηλαδή η συνέχιση της ζωή του υποκειμένου συνδέεται με περισσότερο πόνο και λιγότερη ηδονή) αναιρείται η ίδια η ζωή. Είναι σε θέση αυτή η προστακτική να βοηθήσει στην κατανόηση μιας απόφασης αυτοκτονίας σε συνθήκες ακραίες; Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι περιπτώσεις αυτοκτονιών αφορούν κυρίως ανθρώπους που δεν έχουν περάσει ακόμα το κατώφλι της παράδοσης στα ζωικά ένστικτα, αλλά βρίσκονται στο όριο. Επίσης παρατηρείται έντονα σε ανθρώπους που επέζησαν και μάλιστα πολλά χρόνια μετά την τραυματική εμπειρία. Στο μεταίχμιο αυτής της απόφασης φαίνεται να βιώνεται το αίσθημα απώλειας του νοήματος της ζωής. Φαίνεται οι αυτόχειρες να μην φοβούνται την προσδοκία άλλων πόνων πλέον, αλλά να λυγίζουν ενώπιον της απορίας κατά πόσον μπορεί να υπάρξει ανθρώπινη αξιοπρέπεια σε έναν βίο χωρίς νόημα. Αν η νοηματοδότηση του βίου δεν ανάγεται σε έναν ισολογισμό ηδονών-πόνων, τότε μήπως θα πρέπει να επανεξεταστεί με λιγότερη δογματική αλαζονεία η εκούσια έξοδος από τη ζωή ως ύστατη πράξη ελευθερίας και αξιοπρέπειας;
Kant condemned suicide, as acting on a by which no rational being can at the same time will that it should become a universal law. It is a self-contradictory act, as in view of a painful life, one destructs his/her life itself. Is this imperative helpful in understanding decisions to suicide in extreme situations? In the Nazi concentration camps, suicides took place among humans who were very close, but had not transcended yet, to the point of total surrender to the vital instincts. Very often, people commit suicide many years after the trauma. On the verge of such decision, people experience a feeling of loss of meaning in life. It seems that suicides are not afraid the coming of pains, but they collapse before the impossibility to live in decency a meaningless life. If giving life a meaning does is not reducible to a mere balancing pains and pleasures, shouldn’t we treat, with greater sympathy and less dogmatic apriorism, some cases of voluntary life ending as ultimate acts of freedom and dignity?

Περιγραφή

Λέξεις-κλειδιά

αυτοκτονία, εξαθλίωση, στρατόπεδο συγκέντρωσης, νόημα ζωής, ανθρώπινη αξιοπρέπεια

Θεματική κατηγορία

Παραπομπή

Σύνδεσμος

Γλώσσα

el

Εκδίδον τμήμα/τομέας

Όνομα επιβλέποντος

Εξεταστική επιτροπή

Γενική Περιγραφή / Σχόλια

Ίδρυμα και Σχολή/Τμήμα του υποβάλλοντος

Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων

Πίνακας περιεχομένων

Χορηγός

Βιβλιογραφική αναφορά

(2017). In 1o Διεπιστημονικό Συμπόσιο "Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε;"

Ονόματα συντελεστών

Αριθμός σελίδων

Λεπτομέρειες μαθήματος

item.page.endorsement

item.page.review

item.page.supplemented

item.page.referenced

Άδεια Creative Commons

Άδεια χρήσης της εγγραφής: Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 United States