Φροντίστρια από 7 ετών έφθασα στα όριά μου. Έφτασαν στιγμές που ένιωθα την ανάγκη να πεθάνω

Απλή σελίδα τεκμηρίου
dc.contributor.authorΦίλιππα, Μαρίαel
dc.contributor.authorPhilippa, Maria
dc.date.accessioned2023-10-31T07:39:50Z
dc.date.available2023-10-31T07:39:50Z
dc.identifier.urihttps://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/33235
dc.identifier.urihttp://dx.doi.org/10.26268/heal.uoi.12990
dc.rightsAttribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 United States*
dc.rights.urihttp://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/us/*
dc.subjectφροντιστής στενού συγγενήel
dc.subjectφροντιστής μακροχρόνια πάσχονταel
dc.subjectφροντιστής ανίατα πάσχονταel
dc.subjectαυτοθυσίαel
dc.subjectτέλος της ζωήςel
dc.subjectθάνατος με αξιοπρέπειαel
dc.titleΦροντίστρια από 7 ετών έφθασα στα όριά μου. Έφτασαν στιγμές που ένιωθα την ανάγκη να πεθάνωel
dc.titleAs a caregiver since I was 7 years old, I reached my limits. There were times when I felt the need to dieen
dc.typeconferenceItem
heal.abstractΠολλές φορές η ζωή κανονίζει ερήμην μας την αποστολή μας στο γίγνεσθαί της. Η μακροχρόνια ενασχόλησή μου με ασθενείς, μου προσέδωσε οφέλη εσωτερικά, ώστε η σωματική κόπωση να μοιάζει με κατάκτηση ενός άλλου κόσμου. Από επτάχρονο κοριτσάκι, μέχρι τον Φεβρουάριο του 2015, δεν θυμάμαι τον εαυτό μου εκτός φροντίδας ασθενών, πλην ελαχίστων διαστημάτων. Οι μικρές περίοδοι ανάπαυλας μου επέτρεπαν να συνεχίσω δυναμικότερα, αυτό για το οποίο είχα προορισθεί. Δηλαδή, μια ολόκληρη ζωή για την φροντίδα ασθενών. Από τα επτά μου χρόνια έως τα δεκαεπτά, φρόντιζα τον ανάπηρο παππού μου. Η αγάπη που έτρεφα γι’ αυτόν με βοήθησε και δεν αντιλήφθηκα ότι τα πιο ανέμελα χρόνια ενός παιδιού αναλώθηκαν μέσα στον πόνο, στα φάρμακα, στις ακαθαρσίες. Στο βάρος μιας συνείδησης που συνέπασχε, μπροστά στην αδυναμία ενός ατόμου που υποφέρει να υπηρετήσει τον εαυτό του. Η ζωή με αντάμειψε για τις υπηρεσίες μου, λίγο αργότερα. Στάθηκε επιεικής μαζί μου, επιτρέποντάς μου τον έρωτα και την συμμετοχή στο θαύμα της ζωής. Μα το θαύμα του έρωτα μετατράπηκε σε κατάρα, καθώς ο σύζυγός μου, σε ηλικία τριάντα πέντε ετών, διαγνώστηκε με καρκίνο του παχέος εντέρου. Προσδόκιμο ζωής μικρότερο των έξι μηνών, κατ’ εκτίμηση Ελλήνων και Αμερικανών γιατρών. Πέρασαν είκοσι χρόνια αγωνίας, εξετάσεων, ταλαιπωρίας, οικονομικής και σωματικής, ταξιδιών, φαρμάκων, αβέβαιου αύριο. Κι ενώ αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε από την σκιά του καρκίνου, εμφανίζεται, σαν μέγιστη τιμωρία μου, η εικοσάχρονη ασθένεια της μητέρας μου, η οποία με έφθασε στα όριά μου. Έφτασαν στιγμές που ένιωθα την ανάγκη να πεθάνω. Να εξαφανιστώ από τη γη. Να την εγκαταλείψω, τιμωρώντας εμένα. Η μητέρα μου έφυγε τον Φεβρουάριο του 2015. Και τον Δεκέμβριο ο σύζυγός μου. Ερωτεύτηκε. Ωστόσο, ευχαριστώ τον Θεό, που όλοι αυτοί οι ασθενείς υπηρετήθηκαν από εμένα. Με δίδαξαν τι σημαίνει αυτοθυσία. Χωρίς αυτούς δεν θα αντιλαμβανόμουν τι σημαίνει ζωή. Ζωή δεν είναι ο εαυτός μας. Ζωή είναι ο πλησίον μας. Και ο ασθενής ένα αξιοσέβαστο πλάσμα.el
heal.abstractMany times, life without asking us arranges our mission in its becoming. The long-term engagement with patients, offered me internally, so that the physical fatigue seemed like the conquest of another world. Since I was a seven-year-old girl, until February 2015, I don't remember myself outside of patient care, except for very brief periods of rest that allowed me to continue more vigorously what I was meant to do. That is, a lifetime of patient care. From the age of seven until I was seventeen, I took care of my disabled grandfather. The love I had for him helped me and I didn't realize that the most carefree years of a child were spent in pain, drugs, filth. In the weight of a conscience that sympathized, in the face of the impotence of a suffering person to serve himself. Life rewarded me for my services a little later. It stood forgiving with me, allowing me to fall in love and participation in the miracle of life. But the miracle of love turned into a curse, as my husband, at the age of thirty-five, was diagnosed with colon cancer. Life expectancy of less than six months, according to Greek and American doctors. Twenty years of agony, exams, suffering (financial and physical), travel, medicines, uncertain tomorrow have passed. And while we began to move away from the shadow of cancer, my mother's twenty-year illness appears, as my greatest punishment, which has reached my limits. There were times when I felt the need to die. To disappear from the earth. To leave her, punishing me. My mother passed away in February 2015. And in December my husband left me; he fell in love. However, I thank God that all these patients were served by me. They taught me what self-sacrifice means. Without them I would not understand what life means. Life is not our self. Life is our neighbor. And the patient a respectable creature.en
heal.accessfree
heal.bibliographicCitationΦίλιππα M. «Φροντίστρια από 7 ετών έφθασα στα όριά μου. Έφτασαν στιγμές που ένιωθα την ανάγκη να πεθάνω». Στο: «Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε; (ΠΠΠ). Πρακτικά 1ου Διεπιστημονικού Συμποσίου, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, 28-30 Απριλίου 2017. ISBN 978-960-233-288-7». Εκδόσεις Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, αποθετήριο Ολυμπιάς. Δεκέμβριος 2023. Άρθρο Σ42: σς 6. https://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/33235 & http://dx.doi.org/10.26268/heal.uoi.12990el
heal.conferenceItemTypefull paper
heal.conferenceName1o Διεπιστημονικό Συμπόσιο "Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε;"el
heal.dateAvailable2023-10-31T07:40:50Z
heal.fullTextAvailabilityfalse
heal.languageel
heal.publicationDate2017-04-29
heal.recordProviderΠανεπιστήμιο Ιωαννίνωνel
heal.typeconferenceItem
heal.type.elΔημοσίευση σε συνέδριοel
heal.type.enConference presentationen

Αρχεία

Πρωτότυπος φάκελος/πακέτο

Προβολή: 1 - 1 of 1
Μικρογραφία εικόνας
Ονομα:
ORISTIKO-2S42-FILIPA-Frontistria-apo-7-eton-PRAKTIKA-29mai2023-be.pdf
Μέγεθος:
464.87 KB
Μορφότυπο:
Adobe Portable Document Format
Κατεβάστε

Φάκελος/Πακέτο αδειών

Προβολή: 1 - 1 of 1
Μικρογραφία εικόνας
Ονομα:
license.txt
Μέγεθος:
3.22 KB
Μορφότυπο:
Item-specific license agreed upon to submission
Περιγραφή:
Κατεβάστε

Συλλογές

2η Ημέρα (1ο ΠΠΠ - 29/4/2017)