Μιλώντας στους γιατρούς για τον καρκίνο μου. Μικρά μαθήματα χημειοθεραπείας
Φόρτωση...
Ημερομηνία
Συγγραφείς
Νικολαΐδου, Σοφία
Nikolaidou, Sophia
Τίτλος Εφημερίδας
Περιοδικό ISSN
Τίτλος τόμου
Εκδότης
Περίληψη
Τύπος
Είδος δημοσίευσης σε συνέδριο
full paper
Είδος περιοδικού
Είδος εκπαιδευτικού υλικού
Όνομα συνεδρίου
1o Διεπιστημονικό Συμπόσιο "Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε;" Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων (28-30 Απρ 2017)
Όνομα περιοδικού
Όνομα βιβλίου
Σειρά βιβλίου
Έκδοση βιβλίου
Συμπληρωματικός/δευτερεύων τίτλος
Περιγραφή
Όταν προσκλήθηκα να μιλήσω, το πρώτο που σκέφτηκα: δεν έχω κάτι να πω. Το βιβλίο μου “Καλά και σήμερα. Το χρονικό του καρκίνου στο δικό μου στήθος” αφορά τη ζωή, όχι τον θάνατο. Ίσως όμως αυτό ακριβώς να είναι το ζητούμενο.
Όλοι μας έχουμε περάσει (τουλάχιστον) μία οριακή εμπειρία στη ζωή μας. Μία εμπειρία που μας έθεσε μπροστά στα βασικά ερωτήματα: ναι-όχι, ζωή-θάνατος. Ας πούμε λοιπόν ότι η καταγεγραμμένη εν θερμώ εμπειρία μου σχετίζεται με αυτό: Κάποια στιγμή τα πράγματα στραβώνουν. Πέφτουμε. Συνεχίζουμε. Ή μπορεί και όχι.
Στις σελίδες που ακολουθούν σκέφτηκα να σας πω τι μου έμαθε ο καρκίνος μου.
H αρρώστια (όπως και τα γερατειά) είναι καλός, ενίοτε σκληρός, σίγουρα όμως πολύ αποτελεσματικός δάσκαλος. Διδάσκει με το σώμα, για το σώμα.
Θα μπορούσα να το πω σε μια σειρά: ο καρκίνος μου έμαθε να είμαι πιο χαρούμενος – ίσως και πιο συμπονετικός – άνθρωπος.
Πριν νοσήσω, είχα την αλαζονεία του υγιούς. Πίστευα ότι αποκλείεται να μου συμβεί. Νόμιζα ότι θα πεθάνω σε βαθιά γεράματα. Είχα μια παιδική αίσθηση αθανασίας. Τη μέρα που άκουσα τη φράση «κατά πάσα πιθανότητα, ναι» από τον γιατρό, πέρασα στην απέναντι πλευρά. Δε χρειάστηκε παραπάνω από ένα δευτερόλεπτο. Στη διάρκεια της θεραπείας κρατούσα καθημερινά ημερολόγιο. Με τον καρκίνο έκανα αυτό που ξέρω να κάνω: τον έβαλα σε λέξεις. Ίσως αυτό να ήταν το αναλγητικό και η θεραπεία μου. Έκανα υπακοή στο γιατρό, ακολουθούσα ευλαβικά τις οδηγίες του, όμως την καθημερινότητά μου οργάνωνε – εκτός από τα φάρμακα – η συγγραφή. Γι’ αυτό, το Καλά και σήμερα είναι το πιο προσωπικό μου βιβλίο. Το έχω γράψει με το σώμα μου.
When I was invited to speak, the first thing that came to my mind was: I have nothing to say. My book “So far so good. The story of the cancer on my breast” is about life, not death. But perhaps that is exactly the point. We have all been through (at least) one unnerving experience in our lives. An experience which raised basic questions: yes-no, life-death. Let’s say then that my chronicle written in the heat of the moment is about this: At some point things go wrong. We fall. We carry on. Or perhaps we do not. In the pages that follow, I thought I would tell you about what I learnt from my cancer. Illness (like old age) can be a kind, sometimes harsh, but doubtless an effective teacher. It teaches with the body, about the body. I could tell you in a line: cancer taught me to be a happier – perhaps even sympathetic – person. Before I became ill, I had the arrogance of a healthy person. I never believed it could happen to me. I thought I would die of old age. I had a childlike sense of immortality. The day I heard the phrase ‘probably, yes’ from the doctor, I crossed to the other side. It didn’t take longer than a second. During therapy, I kept a diary every day. With the cancer I did what I knew how to do well: I put it in words. That may have been my painkiller and my therapy. I obeyed the doctor, followed his instructions unswervingly, but it was writing – apart from the medicines – that structured my days. That is why ‘So far so good’ is my most personal book. I have written it with my body.
When I was invited to speak, the first thing that came to my mind was: I have nothing to say. My book “So far so good. The story of the cancer on my breast” is about life, not death. But perhaps that is exactly the point. We have all been through (at least) one unnerving experience in our lives. An experience which raised basic questions: yes-no, life-death. Let’s say then that my chronicle written in the heat of the moment is about this: At some point things go wrong. We fall. We carry on. Or perhaps we do not. In the pages that follow, I thought I would tell you about what I learnt from my cancer. Illness (like old age) can be a kind, sometimes harsh, but doubtless an effective teacher. It teaches with the body, about the body. I could tell you in a line: cancer taught me to be a happier – perhaps even sympathetic – person. Before I became ill, I had the arrogance of a healthy person. I never believed it could happen to me. I thought I would die of old age. I had a childlike sense of immortality. The day I heard the phrase ‘probably, yes’ from the doctor, I crossed to the other side. It didn’t take longer than a second. During therapy, I kept a diary every day. With the cancer I did what I knew how to do well: I put it in words. That may have been my painkiller and my therapy. I obeyed the doctor, followed his instructions unswervingly, but it was writing – apart from the medicines – that structured my days. That is why ‘So far so good’ is my most personal book. I have written it with my body.
Περιγραφή
Λέξεις-κλειδιά
χαρούμενος άνθρωπος, συμπονετικός άνθρωπος, καρκίνος στο δικό μου στήθος, οριακή εμπειρία ζωής, ζωή ή θάνατος
Θεματική κατηγορία
καρκίνος στο στήθος
Παραπομπή
Σύνδεσμος
Γλώσσα
el
Εκδίδον τμήμα/τομέας
Όνομα επιβλέποντος
Εξεταστική επιτροπή
Γενική Περιγραφή / Σχόλια
Ίδρυμα και Σχολή/Τμήμα του υποβάλλοντος
Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων
Πίνακας περιεχομένων
Χορηγός
Βιβλιογραφική αναφορά
(2017). In 1o Διεπιστημονικό Συμπόσιο "Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε;"
Ονόματα συντελεστών
Αριθμός σελίδων
Λεπτομέρειες μαθήματος
Συλλογές
item.page.endorsement
item.page.review
item.page.supplemented
item.page.referenced
Άδεια Creative Commons
Άδεια χρήσης της εγγραφής: Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 United States